Ervaring van Anita: het lege-nest-syndroom

moving

Toen mijn dochters klein waren, was ik er niet mee bezig. Het moment waarop ze de deur uit zouden gaan. Dat leek nog eindeloos ver weg. Soms las ik over het verschijnsel dat optreedt als de kinderen het huis verlaten: het lege nest syndroom. Ik was er zeker van dat ik er geen last van zou krijgen. Wist ik veel!

Ik word wakker met een onbestemd gevoel. Ergens diep van binnen wordt een gevoelige snaar geraakt. Vandaag gaat mijn dochter weg. Ik zie de ingepakte dozen staan en moet even iets wegslikken. Wat zal het stil zijn in huis zonder haar. Haar aanwezigheid gaf mij rust. Op de momenten waarop ik niemand om mij heen kon verdragen, omdat ik heftige migraine had, kon ik haar wel bij me hebben. Omdat haar energie weldadig aanvoelt.

Een nieuw thuis

En nu gaat zij de wereld in. Haar nieuwe ‘thuis’ is ingericht en zij heeft het gezellig gemaakt. De bloemen die ik haar gaf, staan midden op tafel. Zij is er klaar voor om haar eigen leven te gaan leiden, los van mij. Ik gun het haar, natuurlijk gun ik het haar. Dit is een belangrijk moment in haar ontwikkeling; de start van een nieuwe levensfase, waarin zij op eigen benen gaat staan. Ik weet nog goed hoe het voelde toen ik zelf het huis uit ging. Dat gevoel van verwachtingsvolle spanning. Het avontuur tegemoet.

Met of zonder tranen

Mijn moeder zwaaide me uit. Ze wilde mij niet belasten met haar verdriet en daarom drukte zij haar tranen weg. Dat deed zij echter zo goed, dat ik jarenlang heb gedacht dat mijn vertrek haar weinig deed. Totdat ik van iemand anders hoorde hoe moeilijk zij het ermee had dat haar jongste dochter op kamers ging.

Als 18-jarige luisterde ik graag naar de liedjes van ABBA. Er was één liedje bij dat me niet zoveel zei. Slipping through my fingers gezongen door de blonde Agneta. Het gaat over een moeder die naar haar dochter kijkt en beseft dat zij haar langzaam maar zeker kwijtraakt. Hoe kon ik weten dat ik zoveel jaren later zelf die moeder zou zijn, die haar dochter moet loslaten? De tranen zitten hoog en daarom laat ik ze vrij. Het lucht op te mogen voelen wat ik voel. Ook dit hoort erbij als je kinderen hebt.

Sla je vleugels uit

Wanneer het moment van afscheid aanbreekt, voel ik een brok in mijn keel. We omhelzen elkaar zwijgzaam. De woorden zijn al gezegd: Ik hou van je, ik ben trots op je, ik ga je missen. Daar gaat ze. Mijn kleine meisje, mijn volwassen dochter. Ik heb vertrouwen in haar, ze doet het fantastisch. Zij is er klaar voor om haar vleugels uit te slaan. En als het even minder gaat, hoop ik dat zij de weg naar huis weet te vinden.

Anitha MatheijDit blog is geschreven door Anita Matheij, moeder en daarnaast kindertherapeute met een eigen praktijk in Soest. Bekijk haar website hier.


 

Hulp nodig of vragen?