'Lust ik niet!'

Het is een veelgehoorde uitspraak aan tafel: ‘lust ik niet!’, ook al staat het eten amper op tafel. Natuurlijk kun je tegen je kinderen zeggen dat ze toch een paar hapjes moeten proeven, dat ze anders geen toetje krijgen, vanavond niet meer op de Playstation mogen of iets dergelijks. Maar wat als je partner steeds degene is die een vies gezicht trekt? En heb je naar je kinderen toe dan nog een poot om op te staan?

Op-voeden

Aan de ene kant geldt natuurlijk: de opvoeding van je partner is al een tijdje terug, die hoef jij niet meer te doen. Wat dat betreft kun je zijn of haar smaakpapillen laten voor wat ze zijn. Vragen om een paar hapjes te proberen kan geen kwaad, maar om je partner nu op de gang te zetten met zijn bord eten... Voordat je alle geloofwaardigheid bij je kinderen verliest, is het wel nodig om samen afspraken te maken: als je kinderen nog klein zijn kan je partner best ongemerkt dingen laten staan. Als ze groter worden, zul je toch met een duidelijk verhaal moeten komen: waarom moet ik het wel proeven en papa niet?

Goed verhaal: smaakpupillen!

Kinderen moeten smaak ontwikkelen en bijvoorbeeld wennen aan dingen die bitter of zuur smaken. Het is dus logisch dat ze niet alles de eerste keer lekker vinden. Door het regelmatig aan te bieden, kan je kind wennen aan die smaken. Leg je kind uit dat hij of zij bijvoorbeeld 7 keer (verdeeld over een aantal weken) een bepaalde groentesoort moet proeven. Het hele bordje leeg eten hoeft niet, proeven is al goed. Je kunt hier ook een beloningskaart voor gebruiken!

Wie kookt, bepaalt

Geef maar toe: als jij degene bent die meestal kookt, vermijd je waarschijnlijk ook sommige gerechten die je zelf niet zo lekker vindt. Draai de rollen om en laat je partner iets kiezen dat jijzelf niet lekker vindt! Wel zo eerlijk...